ครั้งแรกที่ได้เห็น Demo หรือตัวอย่างการเล่นของตัวเกม Little Nightmares ก็เดาได้แล้วว่านี่ต้องไม่ใช่เกมดาษดื่นทั่วไปอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ว่าจะมีความอาร์ตและดาร์คได้ขนาดนี้ ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่านี่เป็นเกมแนว Puzzle Platformer ที่แหวกแนวและไม่เน้น Gameplay เอาซะเลย โดยจะไปเน้นที่มุมกล้อง การออกแบบฉาก กราฟฟิคที่ใช้ เสียงที่ถูกออกแบบมาอย่างดีเสียมากกว่า ทำให้ภาพรวมของงานชิ้นนี้ไม่เหมือนเกมสักเท่าไหร่ แต่เหมือนกับดูหนังอินดี้เท่ๆ สักเรื่องมากกว่า
เกมเริ่มต้นด้วยเสียงและภาพเลือนลางที่ดูสับสน และไม่มีความหมาย จากนั้นก็สะดุ้งตื่น และพบว่าตัวเองคือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงที่กำลังนอนอยู่ในกระเป๋าเก่าๆ ในห้องที่ดูไม่ออกว่าเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงไฟแช็คอันเดียวที่ใช้ประโยชน์ได้ จากนั้นเราก็ต้องเริ่มคลำทางเองหมด โดยไม่มีเนื้อเรื่องหรือเควสต์มาบอกเป้าหมายแม้แต่อย่างเดียว แต่ยังดีที่ตลอดการเล่นเป็นเกมแบบ Linear หรือตัวเกมดำเนินเรื่องเป็นเส้นตรง เราจึงไม่มีทางเลือกมากนัก นอกจากการไปตามทางเรื่อยๆ โดยเราจะเริ่มเรียนรู้เอาเองระหว่างทางการเล่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตายที่ถี่เหลือเกินในช่วงเริ่มต้น ก็เป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้เหมือนกัน โดยการที่มี Checkpoint อยู่บ่อยๆ ทำให้รู้สึกว่าตัวเกมอยากให้เราไปต่อจนจบมากกว่าจะติดกับการเล่นเกมซ้ำๆ ไป (พอเริ่มคุ้นกับตัวเกม ก็ตายน้อยลงมาก)
ผมจะไม่อธิบายเนื้อเรื่องมากนักเพราะไม่รู้ว่าบอกแค่ไหนถึงจะเรียกว่าสปอยล์ (จุดสปอยล์มีเยอะซะด้วย) แต่จะเล่าให้ฟังเพียงคร่าวๆ เท่านั้น และเน้นไปที่ความรู้สึกที่ได้รับซะมากกว่า การที่ไม่มีคำบรรยายหรือ Narrative Direction ทำให้การที่คุณต้องหลบหนีหรือซ่อนตัวให้พ้นจากสิ่งมีชีวิตประหลาดก็ถือเป็นการบอกใบ้เนื้อเรื่องอีกแบบหนึ่ง (การตายในบางครั้งด้วยเช่นกัน) โดย Gameplay ส่วนใหญ่ก็มีเท่านี้ คือการปีนป่าย แอบอยู่ในท่อ หรือใช้อุปกรณ์เท่าที่พอหาได้แก้ปริศนาและผ่าทางตันเพื่อไปต่อ
ฟังเท่านี้ก็จะรู้สึกว่า เอ๊ะ ทำไม Plot มันเบาหวิวซะขนาดนั้น แล้วจะอินได้ยังไงกันล่ะ? คำตอบก็คือการเล่าเรื่องชั้นเซียนของผู้ออกแบบเกมนี่แหละครับ ที่ดึงอารมณ์ผู้เล่นให้ตกอยู่ในภวังค์และอินกับตัวเกมไปได้จนถึงฉากจบ ทุกฉากจะมีความน่ากลัว ความหลอน ความกดดันอยู่ตลอดเวลา ทำให้ถึงแม้ไม่มีศัตรูโหดๆ แบบยากโคตรๆ หรือฉาก Jump Cut แบบเหวอๆ หรือร้องเสียงหลง แต่แค่ฉาก เสียง ก็ทำให้ใจเต้นระส่ำกันเลยทีเดียว
มุมกล้องบางมุมก็ใช้ภาพกว้างแบบที่เรียกกันว่า Cinematic เพื่อสร้างความตื่นเต้น และบางครั้งก็จับมุมแคบให้เห็นถึงความตื่นเต้นที่เรากำลังเผชิญ เพลงประกอบก็ทำหน้าที่ขับกล่อมและถือเป็นส่วนสำคัญในการส่งอารมณ์เสียงเอฟเฟคที่ทำได้ละเอียดกระทั่งเสียงหยดน้ำ หรือเสียงโลหะกระทบกัน องค์ประกอบเหล่านี้ ถ้ามาไม่ถูกจังหวะ มีเยอะเกินไปหรือน้อยเกินไป จะเสี่ยงมากที่จะทำให้เกมเสียไปเลย แต่เมื่อได้รับการออกแบบไว้อย่างดี ก็ยิ่งช่วยให้มีอารมณ์ร่วมกับเกมมากขึ้นทันที
นอกเหนือไปจากการเล่นและเรื่องในเกมแล้ว ต้องพูดถึงแนวคิดที่น่าสนใจหลายอย่างที่เก็บได้ระหว่างการเล่น ส่วนตัวรู้สึกว่างานศิลปะและการออกแบบในเกม ให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกับ Spirited Away อนิเมชั่นชื่อดังของ Studio Ghibli อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นตัวละคร ฉาก หรือแม้แต่เนื้อเรื่องบางส่วน คิดว่าต้องมีแรงบันดาลใจมาบ้างแน่นอน และการใช้เด็กตัวเล็กๆ สู้กับศัตรูที่ใหญ่โตกว่า และระบบที่ดูพิกลพิกาลก็ดูจะเป็นอารมณ์ขันแบบร้ายๆ ตามสไตล์คนสแกนดิเนเวีย (สตูดิโอ Tarsier ผู้พัฒนาเกมมาจากสวีเดน) ที่ดูเหมือนจะเป็นแก่นหลักของเกมนี้
สำหรับใครที่ชอบเกมท้าสมองประลองปัญญากับฉากอลังการเน้นความตื่นตา ตื่นใจ ต้องบอกเสียใจด้วยจริงๆ เพราะถึงปริศนาในเกมจะไม่ซ้ำกันชวนให้น่าเบื่อ แต่ก็พูดไม่ได้เต็มปากว่าท้าทายมากนัก ส่วนใหญ่ก็เป็น Puzzle ง่ายๆ ที่ลองซักสองสามครั้งก็จะแก้ได้ ส่วนคนที่ไม่ชอบดูหนังหลอนๆ ดาร์คๆ แบบจิตตกหน่อยๆ ก็ต้องขอให้ข้ามเช่นกัน เพราะอารมณ์ตลอดทั้งเกมนั้นจะมีแต่ความกดดัน ความกลัว และเต็มไปด้วยบรรยากาศหลอนๆ ตลอดเวลาจริงๆ และอีกอย่างที่สำคัญเช่นกัน ก็คือ ความสั้น เล่นแบบจริงจังแค่ 3 ชั่วโมง ก็จบแล้ว เพราะถ้าจะให้พูดกันจริงๆ Little Nightmares มีความผสมกันระหว่าง Game กับ Interactive Art และ Motion Graphic Novel ทำให้ต้องคำนึงกันก่อนเลยว่า 800 บาทที่จะเสียไปนั้น ไม่ใช่การซื้อเกมแบบเดิมๆ นะครับ
เกริ่นไว้ตั้งแต่ต้นกันไปแล้วว่านี่ไม่เหมือนเกมในความหมายดั้งเดิมสักเท่าไหร่ แต่อ่านคำเตือนแล้วก็ยังอยากเล่นอยู่ นั่นก็แปลว่าคุณเป็นคนชื่นชอบเกมเงียบๆ ใช้สมาธิเยอะๆ ชื่นชอบการเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เสพย์ติดความหลอนนิดๆ พอให้ใจเต้นตึกๆ ล่ะก็ เข้ามาผจญภัยในฝันร้ายเล็กๆ นี้กันเถอะครับ
